Hayatta Neden Acı Var?

İnsanın kendiyle ilk kez gerçekten karşılaştığı anlar genellikle acı doludur.

Bir şey eksildiğinde, bir kapı kapandığında, bir kalp kırıldığında. O an bir sessizlik çöker. Dünyanın bütün gürültüsü, bir perde gibi çekilir. Ve geriye sadece sen kalırsın. Sen ve dayanamadığın o şey...

Oysa acı, varlığın düşmanı değildir. Tam tersine, var olduğunun kanıtıdır. Bir şeyin sende yankı bulduğunu, bir şeye dokunduğunu, hâlâ hissedebildiğini gösterir. Acı çektiğin yer, aslında önem verdiğin yerdir. Bir değeri kaybetmenin, bir ihtiyacın görülmemesinin yankısıdır acı.

Kaçman Gereken Acı Değil

Biz, acıya tahammül edemediğimizde onu “düşman” ilan ederiz. Kaçarız, bastırırız, meşgul oluruz, sustururuz. Ama acı, kapıda sabırla bekleyen bir öğretmendir. “Bak,” der sessizce, “bir şey seni dönüştürmeye çalışıyor.”

Bazen acı, yanlış yerde olduğumuzu fark ettirir. Bazen de unuttuğumuz bir değeri hatırlatır: Sevgiye, güvene, görülmeye, anlaşılmaya ne kadar ihtiyaç duyduğumuzu.

Acı, bizi küçültmek için değil, yeniden inşa etmek için gelir. Kırılmak, bazen biçim değiştirmenin tek yoludur.

Hiç acı çekmemiş bir kalp, hiç derinleşmemiştir. Çünkü acı, yüzeyi deler. Ve yüzeyin altındaki o kırılgan, insani ama bir o kadar da güçlü özü gösterir.

Acı çekmek, insan olmanın bedeli gibidir. Ama o bedel, aynı zamanda bir armağandır. Çünkü acının içinden geçen kişi, dünyayı daha derin görür. Bir başkasının gözyaşını fark eder. Kendini daha dürüstçe tanır.

Acı, insanın hissedebilme kaslarını çalıştırır. Kendine, hayata, başkalarına karşı.

Dönüştüren Bir Güç Olarak Acı

Bir gün fark edersin ki, acı artık eskisi kadar yakmıyor. Çünkü o seni bitirmemiştir, biçimlendirmiştir. Yeniden kurmuştur. Belki hâlâ aynı şeyleri hatırlıyorsundur ama artık farklı bir yerden bakıyorsundur.

Artık acı bir yara değil, bir izdir. Ama o iz, senin kim olduğunu anlatır. Ne kadar büyüdüğünü, ne kadar insanlaştığını.

Acıdan geçmek, hayata daha geniş bir kalple bakmayı öğrenmektir. Ve belki de işte bu yüzden, acı vardır:

İnsanı, insan yapmak için.